"แม่ของผม เป็นคนทำอาหารที่บ้านประจำทุกวัน... คืนหนึ่ง หลังจากที่แม่ทำงานหนักมาตลอดทั้งวัน แม่กลับบ้านมาด้วยความเหนื่อยล้า และทำอาหารเย็นให้เราตามปกติที่โต๊ะอาหาร แม่วางจานที่มีปลาทูไหม้เกรียมบนโต๊ะต่อหน้าพ่อและทุกๆคน ผมรอว่าแต่ละคนจะว่าอย่างไร
แต่...พ่อไม่พูดอะไร และตั้งหน้าตั้งตากินปลาทูไหม้ตัวนั้นอย่างเอร็ดอร่อย และหันมาถามผมว่า ที่โรงเรียนวันนี้เป็นอย่างไรบ้าง
คืนนั้นหลังอาหารเย็น ผมจำได้ว่า ได้ยินแม่ขอโทษพ่อ ที่ทอดปลาทูไหม้ และผมไม่เคยลืมคำพูดของพ่อที่พ่อพูดกับแม่เลย "โอย...ผมชอบปลาทูทอดเกรียมๆ อร่อยมากนะแม่"
คืนต่อมา ผมเก็บคำถามในใจก่อนนอน และถามพ่อว่า "พ่อชอบปลาทูทอดเกรียมๆ จริงๆ เหรอครับ"
พ่อลูบหัวผม และตอบว่า
"แม่ของลูก ทำงานหนักมาทั้งวัน ปลาทูไหม้ตัวเดียว ไม่เคยทำร้ายใคร แต่คำพูดที่ต่อกันนั้นต่างหาก ที่จะทำร้ายกัน
ชีวิตคนเราเต็มไปด้วยความไม่สมบูรณ์แบบ และแต่ละคนก็ไม่ได้เกิดมาสมบูรณ์แบบ ตัวเราเองก็ไม่ได้มีอะไรดีกว่าใครๆ
แต่สิ่งที่ พ่อเรียนรู้ในช่วงชีวิต คือ...
การเรียนรู้ที่จะยอมรับความผิดของคนอื่น และของตัวเราเอง
การเลือกที่จะยินดีกับความคิดต่างของแต่ละบุคคล เป็นสิ่งสำคัญในการรักษาชีวิตครอบครัวให้มีความสุขและยืนยาว
ชีวิตเราสั้นเกินกว่าที่จะตื่นขึ้นมาพร้อมกับความเสียใจ ที่เราทำผิดกับคนที่เรารักและรักเรา ให้ดูแลและทะนุถนอมคนที่รักเรา และพยายามเข้าใจและให้อภัยจะดีกว่า"
**ถ้าเรารู้ เราจะทำไหม**
- เราจะบีบแตรใส่คนที่ยืนยึกยักอยู่ริมถนนไหม ถ้าเรารู้ว่า เขาใส่ขาเทียม
- เราจะเบียดชนคนข้างหน้า ที่เดินช้าอืดอาดไหม ถ้าเรารู้ว่า เขาเพิ่งตกงาน
- เราจะรำคาญคนที่หัวเราะเสียงดังไหม ถ้าเรารู้ว่า เขาเป็นมะเร็งระยะสุดท้าย
เรารู้แจ่มชัดเสมอ ว่าชีวิตเรากำลังเจออะไร แต่เราไม่มีวันรู้ว่า คนที่เราเจอ เขากำลังเจอกับอะไร
โลกกว้างกว่าเงาของเรา และโลก ก็ไม่ได้หมุนรอบตัวเรา
มองข้าม เรื่องเล็กๆน้อยๆ ไปบ้าง ให้โอกาสและให้อภัย มีความเข้าใจซึ่งกันและกัน จะได้รักและอยู่ด้วยกันอย่างยั่งยืนยาวนาน
ข้อมูลจาก หนึ่งดวงใจ ให้ธรรมะ
0 ความคิดเห็น: